Ouro deixa o inverno frío debruzado sobre os campos,
ouro tráxico e amargo como un líquido de luz,
como un peixe consumido polo océano da tarde,
ouro limpo e fragmentado entre trigos e centeos,
unha ofrenda cereal que xermina baixo terra.
Ouro leva o inverno branco perseguido na distancia,
uns cabalos feitos nubes galopando sobre o ceo,
como as flores esquecidas que só son unha promesa,
como as flores derramadas que procuran ser hortensias,
ouro líquido e febril como as febres do misterio.
Ouro ten xaneiro oculto nos seus cofres conxelados.
Son lingotes que roubaron as tormentas polo outono.
Son alfaias que fixeron entre o escuro neboeiro
os ourives das semanas por novembro ou por decembro.
Ouro gardan estes meses nos seus fornos aquecidos
estes días aqueixados e con harpas, con oboes
percorridos no misterio dos enigmas pola tarde,
como un pó que o vento fose solitario a esparexer
na distancia do horizonte dos camiños xunto ao río.
Ouro longo como un voo.
Ouro sucio como a terra.
O Ximnasio de Academo 