Cantábaslle triste Ich liebe meinen Mann
ás primeiras sombras do inverno
naquel café do Báltico sen nome.
As áncoras da noite no repouso
e a eivada luz tinxida de ribeira
alongaban a estancia do eco
no espello dunha música de esponxas.
Como esquecerte, oh Alemaña!
Grande é o vaivén co que moven as horas
o carro de flores da tarde. Os días
(que son as areas dun deserto inútil)
pasaban lentamente. Soñabas
a trémula imaxen do cristal
e a poeira antiga dun relóxio gótico.
de O regreso das ninfas, 1985
O Ximnasio de Academo 