os días foron logo vertendo as súas mazás na terras enlamadas
e viron como as árbores maceiras se achegaban a unha certa idea de beleza
e aqueles meses crueis prenderon como chama nun bidón de gasóleo
eu era o que levaba as chagas máis visibles
aquel que esparexía os flocos constelados da cicuta soprando sobre a man
o mesmo que pousara os dedos a sangrar na lámina do espello
os dedos que escribiran por riba do meu rostro palabra ilexibles
os signos de estar preso na linguaxe
os círculos gastados de soñar
e foron logo os días chegando coa súa luz
deixando que os pigmentos derramasen a sombra polas casas
e foi fermoso andar polo xardín
sentindo como as parras fervían viño novo
probando aquelas uvas de tinto gorentosas
a terra nun resumo mineral de líquidos e azucre
O Ximnasio de Academo 