Do mar que apousa agora nas dornas da distancia
deixando atrás a Illa, tamén Vilagarcía,
as ondas son incendios que baten contra o sol
e eu tento esconxurar no corpo a enfermidade.
Cangado co fardel dos anos xa vividos,
deitado nun silencio que ferve con palabras
e vén esparexer poemas coma este,
medito sobre ti e sinto o esquecemento
galgando entre os vapores do solpor,
oh luz do mar tranquilo
oh tenue anoitecida.
Nothing’s gonna change my world.
Das barbas que progresan nos bordes do meu rostro
e acenden brillos brancos de vello e de cansazo,
un voo de trigo novo lambido polo sol,
regresa o tempo atrás e funda unha cidade,
un longo imperio triste que nunca conquistei,
a voz dunha soprano que murcha na memoria
igual que murcha agosto o orgullo das hortensias.
Sentado a dar sentido no fondo da conciencia,
fervendo os meus absurdos, varrendo os meus fracasos,
oh luz do mar tranquilo
oh tenue anoitecida.
Nothing’s gonna change my world.
