Que vas dicir agora, meu vello encantador
de serpes de tristeza? Que vas poder dicir?
Os ollos desvelados do insomne solitario
agoiran corvos grandes no ceo que se derruba,
un longo percorrido de náufragos no ocaso.
E quen che vai valer?
De quen vas arrincar o púrpura da hortensia,
o azul das vides tintas, o límpido vermello
que deitan polos prados as papoulas?
Do pouso que lle imprimen á noite os teus silencios
coñezo esa miraxe dos soños percorrendo
distantes pavillóns e cárceres e praias
seguindo algunha folla que os ventos arrincaron
do linde máis remoto do inverno na distancia.
Son fotos que alguén puxo na flor do amañecer,
materias impregnadas de brillos tan antigos
que agardan noutros portos partidas para lonxe,
tamén chegadas tristes de xente que perdeu
os labios entre cólicos de espiñas e laranxas.
Que vas dicir agora, guerreiro sen batalla?
Acaso das hortensias de cor enferruxada,
cromática de lamas e portas consumidas
por séculos de chuvia, por décadas de sol?
Ou barcos que eu navego, navío entre os meus soños,
perdido entre os ronseis que arrincan das tormentas,
os ollos desvelados do insomne solitario?
Que queda por falar? Acaso non tes claro
os nomes desa nave que agarda na ribeira?
Pois cala, cala xa. Abonda conto e canto.
O Ximnasio de Academo 