Rap de Nova York

Estábamos daquela baixando por un río
e o vento espreguizaba as árbores con voos
lixeiros e constantes. O barco era unha casa
de nubes, unha folla deitada sobre a lámina
das augas e chovía, caían entre harpexios
de pingas soidades, refuxios afastados
dos límites do mundo. E ti sempre feliz
a ollar para o horizonte, deposta da túa longa
secreta mocidade, deixando que entre as augas
ficase reflectido o corpo como un eco
que o espello repetía. E ollar o teu cabelo
caíndo sobre as costas, un veo que limitaba
coas nádegas en flor, non era máis que un xeito
de abrir a anoitecida, o fío de relatos
que acenden o solpor, aquel solpor de América
inzado de distancia, enchido de camiños
de ferro polos campos, camiño da metrópole
das torres derrubadas.

Por iso perseguimos o río ata chegarmos
de novo a Nova York. E fomos baixo as pontes
ribeira de Manhattan, as pontes que atravesan
o río cara a Brooklyn, o río cara a Queens,
Manhattan como un longo distrito de tristeza,
con rúas e avenidas de andar sen dirección,
Manhattan como un río de torres sen caer
furado por abaixo con rápidos comboios,
os túneles que baixan ao estómago da urbe,
os pozos que encamiñan o voo da multitude,
nun rápido disparo de carnes e de razas.

Así que abandonamos o barco e comezamos
a liña do verán e fomos ata un punto
de hortensias inda en flor, de lagos reflectindo
as torres máis titánicas.

Ninguén nos perseguía, ninguén quería darnos
un beixo, unha tristeza, un disco que soase
con ecos de distancia na tarde derramada,
pois todos ían sós seguindo unha promesa,
feridos pola crenza da Estatua e as imaxes,
imaxes como vidros das casas e os teatros,
imaxes sen cesar.

Daquela concebimos a idea de ficar,
de abrir esas urdimes de ferro e de cemento
fundando un horizonte. Mais era tarde xa.
A noite consumira espellos e deitara
as lámpadas no fondo dos soños da aflición.
E tempo non había. Xa todo acontecera.
Por iso regresamos na máquina con ás
blindadas de paxaro . Na máquina lixeira.